วัยแสบสาแหรกขาด โครงการ 2

คลอเบ้าเจ็บเหมือนถูกสะกิดแผล ทรายกุมมือไออุ่นไว้ “ครูอยากให้ไออุ่นลองมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง ฟังเสียงของตัวเอง ค่อยๆค้นหาว่าตัวตนที่แท้จริงของเราคืออะไร แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที...ว่าอุ่นยังอยากให้ตัวเองเป็นแบบนี้หรือเปล่า...โอเคไหมคะ”

ไออุ่นน้ำตาไหลเป็นทางเหมือนความรู้สึกที่อัดอั้นทลายลง ทรายนั่งเงียบๆ ปล่อยให้ไออุ่นอยู่กับตัวเอง ต่างอยู่ในความเงียบที่อบอุ่นอย่างประหลาด

ooooooo

เย็นแล้ว พีทยืนมองเพื่อนๆเล่นลิงชิงบอลกันที่สนามอย่างสนุกสนานตาละห้อย นึกถึงที่แอบฟังแม่พูดถึงตัวเองกับตายายว่า

“พีทมันต้องเรียนรู้ ไม่อย่างนั้นพีทก็จะไม่มีเพื่อน ไม่มีใครคบ ไม่มีใครอยากเล่นด้วย!!”

คิดแล้วพีทเจ็บลึกในใจ พอดีบอลโยนมาทางพีท พีทรับไว้ตัดสินใจถือบอลเดินไปหากลุ่มเพื่อนขอเล่นด้วยคน วินวิน กำปั้น และกูเกิ้ลที่เล่นกันอยู่ชะงัก วินวินบอกว่าไม่เอาเดี๋ยวกรี๊ดอีก กำปั้นจะเข้าไปแย่งบอลจากพีท

แต่กูเกิ้ลบอกว่าให้เล่นด้วยก็ได้แต่ต้องมาเป็นลิงแทนตนเพราะตนเป็นลิงมานานแล้ว แย่งบอลไม่ได้สักที

กูเกิ้ล กำปั้น และวินวิน กระจายกันเป็นวง เริ่มโยนบอลข้ามหัวพีทไปมา ครูป้องยืนดูอยู่ไกลๆ ครู่หนึ่งโมเดินมามองหาพีท เห็นพีทยืนอยู่กลางสนามไกลๆ

พีทเป็นลิงอยู่กลางวง แต่แย่งบอลไม่ได้สักทีเริ่มเหนื่อยและหงุดหงิด บอกเพื่อนๆว่าอย่าโยนบอลสูงมากตนโดดไม่ถึง ถูกเพื่อนหัวเราะเยาะว่าเป็นลิงก็ต้องโดดให้สูงแล้วพากันล้อลิงพีทอย่างสนุกสนาน พีทปรี๊ดแตกแผดเสียงกรี๊ดแล้ววิ่งเข้าไปผลักกูเกิ้ลล้มก้นจ้ำเบ้าแย่งบอลมา

“นิสัยไม่ดี ไม่ให้เล่นแล้ว เอามาเลย” วินวินวิ่งเข้าไปแย่งบอลจากพีท พีทไม่ยอมให้ ตะโกนใส่หน้าเพื่อนๆว่า พีทจะเล่น! จะเล่น!! จะเล่น!!! แต่ถูกกำปั้นกับวินวินแย่งบอลไปซ้ำด่าใส่หน้า “ไอ้ลิงนิสัยไม่ดี”

ครูป้องที่ยืนดูอยู่รีบเข้าไปดึงกำปั้นกับวินวินออกมาส่วนโมก็ดึงพีทออกไป พีทดิ้นไม่ยอม ร้องจะเอาบอล...จะเอาบอล ครูป้องเข้าไปกอดพีทบอกให้ใจเย็นๆ โมเห็นอารมณ์ของพีทแล้วทั้งตกใจและสงสาร

เมื่อพีทสงบลงและนั่งกินขนมทั้งที่น้ำตายังเปียกแก้ม ส่วนครูป้องกับโมนั่งคุยกันอยู่ โมเล่าว่าตนไปที่โรงเรียนเก่าของพีทมาแล้ว เป็นอย่างที่ครูทรายบอกจริงๆว่าพีท

มีปัญหาตั้งแต่อยู่โรงเรียนเก่าแล้วแต่ตนไม่รู้ย้ายกลับไปก็คงไม่มีประโยชน์ ตำหนิตัวเองว่าเป็นแม่ที่แย่ เอาแต่หนีปัญหา ต่อไปนี้จะพยายามสู้กับปัญหาแต่ก็ไม่รู้จะสู้ยังไง ครูป้องให้กำลังใจว่าคุณโมเห็นและรับรู้ว่าปัญหามีอยู่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้ว